Uitdelen

Ondanks dat de verbinding dit jaar een stuk slechter is dat vorig jaar, ga ik dapper door met schrijven, haha. Hopelijk kan ik maandag op school een en ander posten, daar is de verbinding wat beter. Dat is meer open, hier is het wat meer volgebouwd. Met kleine straatjes waar net een ezelkarretje doorheen kan, en soms nog smaller. Het is dus lang weekend. Ik heb me beziggehouden met yogaoefeningen leren aan de kinderen. Dat vinden ze volgens mij heel erg leuk. Zakaria heb ik Yogi Rams eigen, degelijke handstand geleerd en hij gaat dus als een speer. Er gaat een foto komen van ons beiden in handstand, naast elkaar. Ik ben trots op hem. Verder heb ik zo wat oefeningen qua naam vertaald in het Frans (Duif, Brug, Vis, Koeiengezicht) en die heb ik ze geleerd. 
Ik heb wat wandelingen gemaakt de afgelopen paar dagen, steeds weer met die tros kinderen achter me aan. Een keertje naar de vader van Woelie, die heeft een vaste plek met wat mannen langs de weg. Een keertje naar Djenni, de moeder van Nana. Ik ken haar wel, ze is vaak in deze hoek van het dorp. Ik was alleen nog nooit bij haar thuis geweest. Nu wel. 
Vorig jaar heb ik bij Salli en haar dochter Aischa gezien dat ze hele mooie, zwarte henna-achtige tekeningen hadden op hun voeten. Niet heel gedetailleerd, ik zal maar zeggen een beetje Maori-achtig. Je hele voetzool is dan zwart. Vorig jaar vroeg Salli al of ik dat ook wilde, toen heb ik gezegd nee. Ik heb me onderweg naar hier al voorgenomen er nu wel naar te vragen. Dus dat heb ik gedaan en Aischa zei direct dat zij het wel wilde doen. Nou, dat is een veel-delig hoofdstuk! Pfoe! 
Het heet djabi, trouwens. Het komt van een boom. De blaadjes worden gedroogd en vermalen en je koopt het op de markt.
Stap 1 is dat je voeten worden gewassen en je hielen worden gevijld met puimsteen. 
Stap 2 is dat ze een figuurtje gaan aanbrengen en tape. Die tape is een soort Leukoplast. Met een los scheermesje snijden ze daar smalle en nog smallere reepjes van. Die reepjes plakken ze op en hiermee maken ze het patroon. Dat duurt al eventjes, dat is echt precisiewerk!
Stap 3 is het aanmaken van de djabi met water. Ruikt net als henna, ziet eruit net als henna. Daar smeerde Aischa dus mijn voetzolen, zijkanten van de voeten, tenen, vingers en ene handpalm mee in. 
Stap 4 is het geheel laten zitten voor 4 (!) uur. Het wordt dan ingepakt in plastic zakjes, je moet zo stil mogelijk blijven liggen. Hahaha, echt wat voor mij. Zonder dat ik er erg in had zat ik alweer in kleermakerszit. Natuurlijk werd ik direct teruggefloten. 
Als je het na de 4 uur uitpakt, is het rood, zoals bij henna. Of oranje, meer. Bij hen is het rood, bij mij oranje,
Stap 5 volgde 's avonds. "Pak maar vast als je slaapspullen mee naar buiten", zei Aischa, "want straks kun je niet meer bewegen. Dan roep je Zakaria maar om je te helpen met je muggennet." Zo gezegd, zo gedaan. Mijn slaapspullen klaargelegd en stap 1 t/m 4 wordt herhaald. Gedurende de hele nacht heeft het moeten intrekken. Dus al die zakjes er omheen in bed. Halverwege de nacht scheuren natuurlijk heel die zakjes, dus heel je bed vol met djabi. Zie je het voor je?
Zoals beloofd kwam Aischa me 's morgens om 6 uur wekken voor stap 6. Er wordt iets wits (?) gemixt met as en water. Ook daarvan wordt een pasta gemaakt. Dat smeerde ze op mijn handen en voeten. Dat wordt weer ingepakt in plastic. Dat moet een kwartier of drie blijven zitten. Door een of andere chemische reactie wordt het dan zwart. Dat van die chemische reactie denk ik, omdat het heel branderig gaat voelen. Niet superveel pijn ofzo hoor. Dat had Marlène, de Francaise die ik nog van vorig jaar kende van het wondzorgproject (en die er weer is) wel gezegd, maar dat viel nogal mee. Maar okee, mijn pijngrens ligt vrij hoog. Zij had brandwondjes. Ikke helemaal niet. Ik ben de vrouw van staal, denk ik, hahahaha!
Nou, na deze laatste stap was het dan zover: de tekeningen zijn zwart!!
Sinata, Fita's zus, heeft er acuut enòòòrm veel rode nagellak op gedaan (echt véél teveel, maar goed bedoeld), om net nog eens extra uit te laten komen. Dus.... Nu maak ik helemaal mooie sier hier! Ik heb een Afrikaans stofje aan ("aforo!" = goed), ik heb Afrikaanse djabi ("aforo!") met rode nagellak en ik kan ze ook nog in het Bobo begroeten ("aforo!") Ik ben goedgekeurd. 
Oh, was ik al volgens mij.
Dan in de categorie  'gatverdamme'; gister liep ik Djélia tegen het lijf. Djélia is een jaar of 9. Ze had een groot mes in haar handen. Daarmee had ze zojuist een muis onthoofd. Het hoofdje plofte op de grond. In één soepele beweging ritste ze de buik open en haalde ze onnodige orgaantjes eruit. Ik vroeg vol afschuw of het was om op te eten. Het antwoord was ja. "Muis is echt heel zoet hoor", probeerden de kinderen me nog te overtuigen.... 
Vanochtend heb ik met Aischa een eindje verderop haar kooien bezocht. Een oud, klein huisje staat vol met kooien. Hierin mest ze twee konijnen en nog een beest vet. Het nog-een-beest ken ik niet. Een knaagdier. Het zag er vriendelijk uit, een hoekigere kop als een rat, wel zo'n dikke staart ook. Hij at heel schattig. Hield het in zijn handjes en knaagde dan de stukjes op. Aischa legde uit dat het beter is om een dier te vangen en in een kooi te stoppen en dan eten te geven. Dan weet je immers zeker wat ie eet. Want, zo legde ze uit, stel je voor dat je een dier vangt in het bos, dan heeft die misschien iets op waar mensen ziek van worden of zelfs van doodgaan. 
Persoonlijk maak ik me meer zorgen om mijn eigen stoelgang. Net als vorig jaar heb ik niet zo goed gereageerd om de erwten. Man, wat een diarree! Ik zal je de details besparen, beste lezers. Medicijnen ingenomen, komt goed. Of, zoals ze hier zeggen: ca va aller! Maar ik hoef even geen eten.... Dat vindt Fita heel moeilijk te begrijpen. Helaas. Ze blijven met zijn allen pushen dat ik moet eten, maar ik wil het niet, even wachten tot die petit pois er helemaal uit zijn. 
Die kippen hier, die lopen los rond door het dorp. Ze hebben veel kuikentjes, alles gaat vanzelf. Weet je wat ik nou zag deze week? Een zwart kuikentje was zijn papa en mama kwijt, dus sloot aan bij de witte papa, mama en kindjes. Toen hebben de witte papa en mama hem doodgepikt!!! Vreselijk! Echt heel doelgericht, tot ie niet meer bewoog, zo zielig! Bah! Is de natuur, weet ik. Maar wel heel erg zielig. 
Net zo zielig als het lammetje met de twee gebroken voorpootjes dat we zagen lopen. Die gaat het niet redden, daar kun je vanuit gaan. 
Inmiddels is het zondag. Straks komen Woelie en Marie om alle cadeautjes, knuffels, kleren en slippers uit te delen.