Maar alles is helemaal goed gekomen!

Na een hele hoop kinderen gelukkig te hebben gemaakt, een hoop glimlachjes te hebben gezien, was de héle 23 kilo bagage leeg, inclusief de cadeautjes die ik voor de mensen in het dorp had gekocht. Pfoe! En een karwei dat het was! En héét dat het was! 
Na enige tijd zijn Marie en Woelie ook weer teruggegaan naar Bobo-Dioulasso. Ik ben gaan rusten in mijn schaduwrijke hangout met mijn vriendinnen.
En toen.
Tsja, er werd een hoop gekletst om me heen in hun lokale taal, het Bobo. Ik ben vrij taalgevoelig, dus ik pik snel een taal op. Bovendien mixen ze Franse woorden door het Bobo heen. De cadeautjes werden geëvalueerd; dat was mooi, dat leuk. Oh, mooie schoenen. Oh, leuk shirt. Ik begreep tussendoor dat mensen (en dan vooral Fita) zich boos maakte, de andere vrouwen sloten zich daarbij aan. Ik heb eruit begrepen dat Fita zich boos maakte omdat ze vond dat Kadi te weinig cadeautjes heeft gekregen. Er werd volop gemopperd in het Bobo en op een gegeven moment heeft Fita me zelfs voluit aangekeken en naar mij gemopperd.
Dat vond ik niet fijn. Ik voelde me erg gekwetst, vooral omdat ze in het Bobo tegen me moppert!  Is er echt wat, dan haal je er mensen bij die Frans kunnen om dat mij duidelijk te maken (die zaten er drie), maar niet op deze manier. 
Ik heb daarop besloten me terug te trekken in mijn huisje en even te overdenken. Na dat te hebben gedaan en daarvoor de tijd te hebben genomen, heb ik besloten dat dat mijn grens was. Ik heb Marie geappt, het verhaal uitgelegd en haar gevraagd mij te komen halen. Ik heb mijn spullen ingepakt. Ze waren er zo. Ik hoorde later van Marie dat Woelie erg boos was op de familie en daardoor nogal vol gas heeft gegeven over de drukke, zanderige wegen in de stad vol spelende kinderen en overstekende schaapjes. 
De lieverds zijn me komen halen, Woelie heeft zijn ongenoegen geuit naar Fita en we zijn vertrokken.
Aangekomen bij Marie en Woelie in Bobo heb ik me voorgenomen eerst even in de hangmat te gaan hangen, te overdenken wat ik hier nou van vind. Dat heb ik gedaan. Marie is naar het afscheidsfeestje van vrijwilligster Judith geweest en Woelie naar zijn favoriete café Kingsway. Ik had water, ik had eten, een hangmat en een vriendelijke hond. Beter kun je het niet hebben! 
Ik heb besloten dat ik hoe dan ook iets goed wil blijven doen voor de kinderen hier. Ik wil die medicijnen geven tegen parasieten. Ik wil die school spullen geven om hun school fijner te maken voor de kinderen. Die laatste week dan dus vanuit Bobo, vanuit het huis van Marie en Woelie. Er werd door Marie direct voor mij geregeld dat de directeur me achter op de brommer zou meenemen vanaf een afgesproken plek; super! Nu zou ik dus gewoon doorgaan met alle plannen!
Ook heb ik besloten dat ik misschien niet goed heb opgelet of Kadi wel genoeg kreeg, ik weet niet. Ik heb in elke geval met veel liefde de jurk uitgezocht die ik haar heb gegeven. Maar dat is ook het probleem, zij weten dat niet. Zij zien die zorg niet die ik daar aan heb besteed. Zij zien alleen het resultaat. Dom van me dat ik er niet genoeg op heb gelet. Maarja. Ik kan het nu niet meer veranderen. 
Terwijl ik lekker lag te soezen, stopte er opeens een brommer op het terrein van Marie en Woelie. Iemand stelde zich voor als Issouf, het kleine broertje van Woelie. Hij haf Fita bij zich, en Zakaria. Ze huilden en boden excuses aan. Ik moest meekomen naar het dorp. Ik heb gezegd dat ik hun excuses aanvaardde, bezig zou blijven met kinderen helpen, maar dat ik niet meekwam. Onze beste Issouf moet handelaar worden, hij kan praten als Brugman. Na een half uur chantage, vijven en zessen en gedoe heb ik het gesprek beëindigd zoals ik dat bij leerlingen ook doe, met een gortdroog 'ik heb al antwoord gegeven'. Dat was het.
Ik laat me niet ontmoedigen door dit ene ding. De kinderen hebben niks verkeerd gedaan. Ik hou nog steeds van Burkina en het dorp en de kinderen op school. Ik wil nog steeds kinderen helpen! Daar ging ik voor! 
Die avond, gisteravond, heeft het nog heerlijk geregend (uh?! Ja, ik schrijf het echt! Hahaha!) in Bobo dus vanochtend voelde het een flink stuk koeler. 
Vroeg op vandaag, Marie heeft me afgezet bij de apotheek, de afgesproken plaats. Daar kon ik bij de directeur achterop de brommer mee naar school. Ging perfect.
Op school aangekomen kon ik de tussenplafonds al bewonderen! Ze zijn al helemaal klaar!! Wat leuk om te zien dat een juf echt stond te springen en juichen, naar me toe rende om me te bedanken voor het tussenplafond. Een andere juf vloog me om de nek en gaf me een dikke zoen. De directeur was dolenthousiast. Dus, bij deze, aan alle donateurs: dankjewel en een kus namens alle juffen, meesters, de directeur en de kinderen van de École Primaire de Banankélédaga! 
Met wat hulp van vooral meester Benjamin (knappe jonge Afrikaan zoekt Nederlandse vrouw voor huwelijk, melden bij ondergetekende) heb ik de anti-parasietpillen uitgedeeld.
Ging super! Geven, kauwen, slok water, weg. Geven, kauwen, slok water, weg. Volgende groep! Om 10 uur hadden alle 461 kinderen hun pil op. Deze kauwtabletten moeten ze drie opeenvolgende dagen slikken. "Maar Nathalie", zei meester Benjamin, "Morgen is het geen les hè"..... "Waaaaat?!" *verbazing* "Nee morgen heeft CM2 examen" CM2 is groep 8, sluit hier af met een examen om naar de middelbare school toe te mogen.
"Maar drie dagen...." "Ah geeft niks, Nathalie", zei een juf. "We zorgen dat ze morgen allemaal komen. Wij, de docenten, zijn bij dat examen, maar ik zorg ervoor dat de stagiaires jou helpen."
Dus: geregeld! *steekt duim op* Morgen assistentie van 11 stagiaires en alles komt goed!
Gaoussou uit het dorp kwam even langs op school toen hij mij zag. Hij kwam vragen wat er was. Ik hou van Gaoussou. Hij is de vader van Aischa. Zij zijn net wat anders dan de rest van het dorp, net ietsie beschaafder. Hij heeft maar één vrouw en daar woont ie mee, de kleding is altijd schoon en heel, ze poetsen hun tanden met tandpasta... Net wat anders.
Maar die Gaoussou dus heb ik in alle rust verteld wat er is gebeurd. Hij begreep me. Was toch blij met alles wat ik deed. Fijn gesprek. Ik heb hem bedankt voor het fijne gesprek en voor alles. 
Ik heb overigens na 10 uur niet veel meer gedaan, maar ik ben niet de enige. U leest het goed. 10 uur, kleine pauze, daarna niets meer gedaan tot 16 uur en zij ook niet! Alle stagiaires hebben staan lesgeven en ik heb alleen maar zitten keuvelen met het gezellige team. Echt! En dat is dus normaal daar.... Afijn.
Meester Oumar (waar ik vorig jaar in de klas was) heeft me achterop de brommer weer naar de stad gebracht, naar Maries kantoor. Van daaruit zijn we nu weer terug in Maries huis. De heerlijke oase van rust... Met de hangmat, een lieve hond en het geluid van krekels, vogeltjes en Rob Trip op BVN....
Liefs van een tevreden mij vanuit de hangmat!